این لاک پشت فکر رسیدن است :)

منظور من از مسخره کردن این‌جا، مسخره کردن واکنش افراد، به مسائله!

یراحی تو آهنگ "نمیشه ادامه داد" می‌پرسه: مگه ترسِ از شکست، کم‌تر از شکستنه؟

ترم‌های اولِ دانشگاه، معمولا پر از هیجانه، همه می‌خوان بقیه رو بشناسن، هی قرار می‌ذارن تا کارای درسی رو کل کلاس باهم انجام بدن، هرجا می‌رن همو دعوت می‌کنن و...

ناک ناک شلدون

خواب‌ها عجیبن!

جدیدا روی رفتارهای خودم خیلی دقیق‌تر از قبل شدم! و هرچی جلوتر می‌رم، متوجه می‌شم، یه تمایل ناخواسته ولی عمیقی، به "قربانی" شدن دارم، شاید بهتر باشه اسمش رو بذارم تمایل به "همیشه آدم خوبه بودن"!

حس می‌کنم قلبم اندازه‌‌‌ی قفسه‌ی سینه‌ام نیست، حس می‌کنم انقدر آدم‌ها را دوست‌دارم و انقدر مهربانی دیده‌ام که قلبم دارد می‌ترکد... حس می‌کنم تنهایی از پس حمل این همه مهر برنمی‌آیم...

راستش کمتر از یک ساعت دیگر وارد پانزدهم می‌شویم و من بیست‌ودوساله می‌شوم...

یکبار متنی با این مضمون برایش فرستادم که "به من گفت عزیزترینم و من از ذوق بال درآوردم که از بین آن همه آدم اطرافش، من عزیزترین بودم..." بعدش او گفت اما تو عزیزترین نیستی، تو تنها عزیزِ زندگی من هستی...

زمستان بود.